หนี้แค้นต้องชำระ

     ในสมัยราชวงศ์ ชิง ที่มณฑลซานตุง อำเภอหลิง ชิง มีชายคนหนึ่งเดินทางเข้าไปหาซื้อควายในเมืองเพื่อนำไปฆ่า เมื่อซื้อได้แล้วเขาก็พยายามจะจูงมันกลับไปบ้าน แต่ควายตัวนั้นเหมือนกับรู้ว่าจะต้องชะตาขาด มันจึงไม่ยอมก้าวเดินไปไหน

     ชายผู้นั้นโกรธมาก เขาใช้แส้ฟาดกระหน่ำโดยไม่ยั้งมือ ควายที่น่าสงสารเนื้อตัวแตกยับมีเลือดไหลโทรมมันพยายามหลบหลีกแส้ที่ฟาดลงมาอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ไม่ยอมขยับเขยื้อนท้ายที่สุดหลบจนไม่รู้จะหลบอย่างไร มันทั้งเจ็บทั้งกลัวจนตัวสั่นไม่มีกำลังจะขัดขืนจึงจำใจให้เขาฉุดกระชากลากตัวไปอย่างน่าเวทนา

     เมื่อเดินทางผ่านมาถึงบ้านใหญ่หลังหนึ่ง ควายตัวนั้นมองเห็นเจ้าของร้านอยู่ที่หน้าประตูมันรีบคุกเข่าก้มหัวลงและน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง ประหนึ่งจะวิงวอนขอความช่วยเหลือจากท่านเศรษฐี ซึ่งเป็นโอกาสสุดท้ายแล้ว ท่านเจ้าของบ้านเห็นเช่นนั้นก็รู้สึกสงสารจับใจ จึงสอบถามชายผู้นั้นว่าซื้อควายมาราคาเท่าไร พร้อมกับขอซื้อต่อด้วยราคาที่สูงกว่า แต่ไม่ว่าท่านเศรษฐีจะเพิ่มเงินให้สักเท่าไรเขาก็ไม่ยอมขาย ซ้ำยังพูดขึ้นว่า

     "ไอ้ควายตัวนี้ มันน่าแค้นเหลือเกิน! ทำให้ข้าต้องออกแรงจนเหนื่อยกว่าจะลากมันมาได้ ถ้าไม่ได้ฆ่ามันมาตุ๋นกิน ข้าไม่มีวันจะหายโมโห!"

     ท่านเศรษฐีได้ยินเช่นนั้นก็หมดปัญญาไม่รู้จะทำประการใด ควายตัวนั้นก้มหน้าน้ำตาไหลพราก เมื่อรู้ว่าไม่มีทางที่จะขอชีวิตได้ มันจึงลุกขึ้นเดินตามชายคนนั้นไปโดยไม่ขัดขืนอีก

     พอกลับถึงบ้าน ชายผู้ที่ในใจมีแต่ความเคียดแค้น ก็จัดการฆ่าควายชำแหละเนื้อออกมาเป็นชิ้นๆ แล้วนำไปใส่หม้อขนาดใหญ่ติดไฟตุ๋นไว้ตลอดคืน จนกระทั่งเช้าตรู่ประมาณตีห้าเขาก็ลุกตรงเข้าไปในครัวเตรียมจะกินให้หนำใจ

     เวลาผ่านไป ภรรยาของคนฆ่าควายเห็นสามีหายเงียบไปนานจนผิดสังเกต จึงตามเข้าไปดูในครัวก็ไม่พบใคร ขณะที่กำลังจะเดินกลับออกมา นางได้สังเกตเห็นว่าหม้อตุ๋นขนาดใหญ่ที่ตั้งไฟอยู่ มีน้ำเดือดจนเป็นฟองล้น เมื่อเข้าไปชะโงกดูใกล้ๆ นางก็ตกใจสุดขีดแทบสิ้นสติเพราะเห็นหัวของชายฆ่าควายผู้เป็นสามีลอยโผล่ขึ้นมา! เนื้อตัวแขนขาของเขาถูกต้มจนเปื่อยยุ่ยเหมือนเนื้อควายตุ๋น!

     ไม่มีใครรู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร อาจเป็นเพราะความประมาทเลินเล่อไม่ทันระวังตัวเขาจึงพลาดพลั้งตกลงไปในหม้อตุ๋นขณะกำลังจะตักเนื้อควายขึ้นมากินก็เป็นได้!

    

     สัตว์ทั้งหลายต่างก็รักตัวกลัวตายด้วยกันทั้งสิ้น

     ดูเอาเถิด...วัวควายยามถูกนำไปฆ่า

     ยังรู้จักวิงวอนขอความเมตตา

     ถึงขนาดนั้นแล้ว คนก็ยังไม่มีจิตใจคิดสงสาร

     กลับโกรธแค้นโมโห ได้ฆ่าเขาแล้วจึงจะพอใจ

     ทำไมไม่คิดบ้างว่า วัวควายก็เคียดแค้นได้เหมือนกัน

     แรงกรรมที่อาฆาตพยาบาทอย่างท่วมท้นก็กลับมาตอบสนองให้เห็นทันตาและรุนแรงได้เช่นกัน