กรรมของคนชอบกิน

     ในรัชสมัยของจักรพรรดิ เฉียน หลง ที่มณฑล เห่อ ไป่ นายอำเภอคนหนึ่งได้สูญเสียลูกสาวเพียงคนเดียวของเขาไป เนื่องจากอาการป่วยที่เกิดขึ้นอย่างกระทันหัน

     อีกหลายปีต่อมา ระหว่างที่ภรรยาของนายอำเภอกำลังนอนหลับพักผ่อนอยู่ในเรือนนางก็ได้ฝันเห็นลูกสาวที่ตายไปแล้วถูกมัดมือมัดเท้ากำลังจะถูกฆ่า เธอร้องเรียกแม่ให้ช่วยจนสุดเสียง!

     ภรรยาของนายอำเภอสะดุ้งตกใจตื่นขึ้น มันเป็นเวลาเดียวกันกับที่ได้ยินเสียงดังโครมครามอยู่ข้างๆเรือ นางจึงสั่งให้คนออกไปดู สักครู่คนรับใช้ก็กลับเข้ามารายงานว่า "ลูกเรือลำที่อยู่ข้างๆ กำลังจะช่วยกันฆ่าหมู!"

     ทันทีที่ภรรยาของนายอำเภอทราบเรื่อง จึงรีบตามออกไปดูก็พบว่ามีชายสองคนกำลังช่วยกันจับหมูตัวหนึ่งให้นอนลง เท้าหน้าและเท้าหลังของมันถูกมัดด้วยเชือกจนแน่นเสียงร้องของหมูที่กำลังจะถูกฆ่ามันช่างเสียดแทงหัวใจของนางเสียเหลือเกินทำให้นางนึกถึงเรื่องความฝัน

     ภรรยาของนายอำเภอรีบร้องตะโกนออกไป เพื่อให้คนแจวเรือหยุดการกระทำของพวกเขา แต่อนิจจามันช้าไปเพียงเสี้ยววินาทีชายแจวเรือคนหนึ่งแทงมีดแหลมยาวอันคมกริบลงไปที่คอหมูตัวนั้นจนมิดด้าม หมูซึ่งถูกมัดดิ้นชักกระตุกๆ เลือดพุ่งกระฉูดขาดใจตายไปอย่างเจ็บปวดทรมาน!

     ภรรยาของนายอำเภอเห็นภาพที่น่าสยดสยองนั้นแล้วก็ถึงเข่าอ่อนทรุดตัวลงร้องไห้โฮทั้งนี้เพราะนางรู้ดีว่า ลูกสาวของนางที่ตายไปต้องไปเกิดเป็นหมูตัวนั้นอย่างแน่นอน ภรรยาของนายอำเภอเศร้าโศกเสียใจมาก ที่ช่วยอะไรไม่ได้เลย ทำได้ก็แต่เพียงขอซื้อหมูตัวที่ตายแล้วไปฝังเสีย

     บรรดาคนรับใช้ในบ้านพากันวิพากวิจารณ์เรื่องที่เกิดขึ้นหญิงรับใช้คนหนึ่งได้พูดขึ้นว่า

     "คุณหนูบุตรสาวของนายอำเภออายุสั้นเหลือเกิน เพียงแค่อายุ ๑๖ ปี ก็เป็นไข้ตายจากไป แต่ตอนยังมีชีวิตอยู่ พ่อแม่รักมากตามใจทุกอย่าง คุณหนูชอบกินเนื้อไก่ที่สุด ถ้ามื้อไหนกับข้าวไม่มีเนื้อไก่ก็จะไม่ยอมกินข้าวเลย แต่ละปีฉันคิดดูแล้ว ต้องฆ่าไก่ให้เธอไม่น้อยกว่า ๘๐๐ ตัวขึ้นไป"

     อย่างนี้นี่เอง...กฎแห่งกรรมที่ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต

     ถูกสร้างสมไว้มากมายทบทวี

     ส่งผลให้ผู้กระทำต้องอายุสั้น!

     พระพุทธองค์จึงทรงตรัสว่า

     "คนที่หมกมุ่นอยู่แต่ "การฆ่า"

     ตายไปแล้วต้องไปรับผลกรรม

     อยู่ในนรกภูมิอย่างทุกข์ทรมาน

     เมื่อพ้นโทษขึ้นมาแล้ว ก็ยังต้องไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉานต่างๆ

     และถูกเขาฆ่าตายจนนับไม่ถ้วน

     ติดหนี้เลือด...ใช้ด้วยเลือด

     ติดหนี้ชีวิต...ใช้ด้วยชีวิต

     ร้อยชาติ พันชาติ ไม่หมดเวรสิ้นกรรมสักที"

     เดินไปข้างหน้าต้องตรวจตรา

     ข้างล่างมีอะไรควรใส่ใจ

     ทุกย่างก้าวไม่เข่นฆ่าทำร้ายใคร

     สำรวมระวังตัวไม่ก่อกรรมโดยไม่รู้ตัว

     ตลอดเวลามีแต่จิตเมตตาดุจฟ้าเบื้องบน