ร่ำรวยได้ ก็ล่มจมได้

     ในปีที่ ๑ ของรัชสมัยราชวงศ์ชิง ทางภาคตะวันออกของมณฑลฝู่เจี่ยน มีชายคนหนึ่งทำมาหากินด้วยการฆ่าวัวเนื้อขาย ซึ่งตลอดเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมา อาชีพนี้ก็สร้างความร่ำรวยให้แก่เขาอย่างมหาศาล จนกระทั่งอายุมากขึ้น ลูกๆของเขาก็เข้ามาดำเนินกิจการแทนโดยยึดอาชีพฆ่าวัวต่อจากบิดา

     จากนั้นหลายปีมีอยู่คืนหนึ่ง เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันได้เห็นเขียงใหญ่ที่ใช้ตัดหัววัว กลับกลายเป็นหัวของวัวที่ถูกตัดขาด มันกลิ้งออกไปตามท้องถนนกลางดึก คืนต่อมาชาวบ้านในละแวกนั้นต่างก็ได้ยินเสียงคล้ายกับหัววัวชนกันดังสนั่นไปทั่วหมู่บ้าน ผู้คนทั้งหลายเล่าลือกันไปต่างๆนาๆ

     พอย่างเข้าวันที่สาม ลูกชายของคนฆ่าวัวก็เกิดทะเลาะวิวาทกับนายทหารประจำการทั้งสองต่อสู้กันนายทหารพลาดท่าเสียทีถูกทำร้ายร่างกายจนตาย แต่ตัวลูกชายของพ่อค้าเนื้อก็ต้องถูกทางการจับตัวไปลงโทษ โดยประหารให้ตายตกไปตามกัน เมื่อคนฆ่าวัวผู้เป็นพ่อซึ่งแก่ชรามากแล้วรู้ข่าวก็หัวใจวายตายไปเพราะตกใจสุดขีด!

     ในสมัยนั้นหากผู้ใดทำร้ายเจ้าหน้าที่ของทางราชการ คนในครอบครัวจะต้องพลอยได้รับโทษสถานหนักไปด้วย เมื่อเป็นเช่นนี้ญาติพี่น้องที่เหลืออยู่จึงพยายามวิ่งเต้นหาทางเข้าพบผู้มีอำนาจในวงราชการ ให้ช่วยลดหย่อนผ่อนโทษตนลง

     ดังนั้นเงินทองทรัพย์สมบัติที่มีอยู่ ก็ถูกนำมาใช้วิ่งเต้นให้พ้นความผิด ครอบครัวที่เคยมั่งคั่งรำ่รวยก็กลับกลายเป็นยาจกหมดเนื้อหมดตัวไม่ต่างอะไรกับคนที่เกิดมาตัวเปล่าๆ

     ทั้งตระกูลเหลืออยู่แต่แม่หม้ายบ้านแตกสาแหรกขาดไร้ที่พึ่ง สุดท้ายก็กระจัดกระจายหนีตายไปโดยไม่มีใครรู้

     อนิจจา....เงินทองที่ได้มาจากชีวิตเลือดเนื้อผู้อื่น

     เป็นของไม่บริสุทธิ์ ย่อมไม่มีทางรักษาเอาไว้ได้ตลอด

     มีได้...ก็หมดได้เช่นกัน!