ที่อำเภอ เห่อ ไป่ มีนักศึกษาคนหนึ่งชื่อ เมิ่ง เจ้า เสียง กำลังจะไปสอบแข่งขัน แต่สุขภาพของเขาย่ำแย่อ่อนแอมาก มีโรคประจำตัวคือขับถ่ายไม่ปกติและอาการอยู่ในขั้นร้ายแรง
คืนหนึ่งเขาฝันว่าได้ลงไปในนรกภูมิ ณ.ที่นั้นพระยามัจจุราชผู้เป็นใหญ่บอกแก่เขาว่า
"บรรพบุรุษของเจ้าหลายชั่วคนมาแล้ว ทุกคนล้วนมีแต่โรคภัยเบียดเบียน สุขภาพไม่ดี พ่อและปู่ของเจ้าก็มีอาการไม่ต่างจากตัวเจ้าเลย สุดท้ายต้องท้องร่วงจนตาย เจ้ารู้หรือไม่ว่าชีวิตของเจ้าจะสิ้นสุดเมื่อไหร่และจะจบลงด้วยอาการอย่างไร?"
เมิ่ง เจ้า เสียง ก้มหน้านิ่งเงียบไม่กล้าตอบ พระยามัจจุราชเจ้าแห่งนรกภูมิจึงกล่าวต่อไปว่า
"ทั้งปู่และพ่อของเจ้า ขณะที่มีชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์ ฆ่าสัตว์ตัดชีวิตมากมายเหลือเกิน ฉะนั้นกฎแห่งกรรมจึงส่งผลให้เขาทั้งสองต้องจบชีวิตลงอย่างนั้น
ส่วนตัวเจ้าสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่เกิด ก็เพราะมีหนี้สินบาปเวรติดตามมาตั้งแต่ชาติปางก่อน ต่อไปนี้หากเจ้าหยุดฆ่าสัตว์ตัดชีวิต และนำความฝันนี้ไปเผยแพร่พิมพ์เป็นหนังสือออกแจกจ่ายช่วยให้คนในโลกมนุษย์หันมาสร้างความดี ปล่อยสัตว์เลิกเบียดเบียนชีวิตผู้อื่น ทำเช่นนี้แล้ว ย่อมจะเกิดกุศลบารมียิ่งใหญ่แก่ตัวเจ้า เราจึงจะสามารถผ่อนปรนโทษทัณฑ์ของเจ้าให้เบาบางลงได้"
นักศึกษาหนุ่มคุกเข่าโขกศีรษะคารวะ และตอบรับด้วยความดีใจว่า
"ขอบพระคุณ...ขอบพระคุณ...ที่ท่านมีเมตตาต่อข้าผู้น้อย"
พอตื่นขึ้นมาเขารีบเขียนเรื่องราวในความฝันทั้งหมดแล้วนำไปพิมพ์เป็นหนังสือให้คนทั้งหลายได้รับรู้ นอกจากนี้แล้วเขายังได้ปฏิญาณว่าจะไม่ฆ่าสัตว์ไม่เบียดเบียนสัตว์ตลอดชีวิตพร้อมทั้งตั้งใจทำความดีและเชิญชวนให้ทุกคนมาร่วมบุญพิมพ์หนังสือ เป็นธรรมทานสืบต่อไป
หลังจากนั้นไม่นาน มีอยู่ปีหนึ่ง เมิ่ง เจ้า เสียง สามารถสอบได้ตำแหน่ง จิ่งซื่อ เป็นข้าราชการควบคุมการสอบเข้ารับราชการ เขามีอายุยืนยาวและแข็งแรงไปตลอดชีวิต
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น